Szopka Bożonarodzeniowa

Wierzysz, że się Bóg zrodził w betlejemskim żłobie,
Lecz biada ci, jeżeli nie zrodził się w tobie.

Adam Mickiewicz, dystych Boże Narodzenie

Do powyższych słów Wieszcza nawiązuje myśl przewodnia tegorocznej szopki Bożonarodzeniowej, która została zaprojektowana przez br. Zbigniewa Marię Joskowskiego i wykonana przez Autora przy współudziale członków wspólnoty Rycerstwa Niepokalanej. 

Bujny drzewostan okazałego świerku i licznych sosen daje tło świąteczne, nawiązujące do drzewa życia w ogrodzie Eden. Kolorystyka rozświetlonych lampek daje efekt rozgwieżdżonego nieboskłonu. Nie zabrakło Gwiazdy, która prowadzi do Betlejem, którego nazwa w języku arabskim oznacza Dom chleba. Ów szczególny Dom Chleba, gdzie narodził się Pan Jezus (Chleb z nieba), określa okazały emblemat białej hostii z chrystogramem IHS (Iesus Hominum Salvator – Jezus Zbawca Ludzi) lub też (In hoc signo [vinces] – w tym znaku zwycięstwo). Hostia ta wieńczy połączone drewniane stare belki, których układ z jednej strony imituje obrys domostwa, które znajduje się z dala od miejskiego gwaru, hałasu i dyktatu pośpiechu („byle szybciej”), a betlejemska grota znajdowała się na polach pasterskich poza obrębem miejskim. Z drugiej strony układ skrzyżowanych belek ukazuje krzyż, jako ołtarz, na którym rodzi się Chrystus. Msza Święta to uobecnienie misterium Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Pana, które realnie dokonuje się na ołtarzu. A na słowa konsekracji, wypowiadane przez kapłana, który nie jest jedynie „przewodniczącym zgromadzenia”, nie tylko drugim Chrystusem (alter Christus), co samym Chrystusem (ipse Christus), przychodzi i rodzi się w dłoniach kapłana sam Pan Jezus w żywym Ciele i Krwi, Bóstwie i Człowieczeństwie. Nie dokonuje się tu gest symboliczny, czy zaklinanie rzeczywistości metaforą, słowami tak jakby… To się dzieje rzeczywiście, realnie! TO JEST CIAŁO I KREW PANA! 

Spora liczba klękających zwierząt (wołów, osłów, owiec) wizualnie przedstawia realizm opisanej w Piśmie Świętym scenerii betlejemskiej nocy, narodzin Pana, pokłonu pasterzy i użyteczności osiołka, który najpierw pomógł Świętej Rodzinie w ucieczce do Egiptu, a następnie umożliwił Panu Jezusowi symboliczny wjazd do Jerozolimy. Zwierzęta te sugerują słowa kolędy: „Na kolana wół i osioł przed Nim klękają. Jego swoim Stworzycielem, Panem uznają!”. Jest tu również nawiązanie do cudu eucharystycznego w historii św. Antoniego z Padwy (przedstawianego z chlebem w dłoni), a zwłaszcza do cudu, jaki dokonał się w Tuluzie. Właśnie w tym mieście, które było zdominowane przez heretyckich katarów, kazania w 1225 r. głosił św. Antoni. Kazania Padewczyka przynosiły wiele nawróceń, a to rychło zmobilizowało heretyckich kaznodziejów do występowania przeciwko Świętemu z Padwy. Jeden z nich zakwestionował realną obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie. Zapowiedział publicznie, że uwierzy nauce Antoniego, jeśli jego osioł, głodzony przez trzy dni i postawiony między owsem z jednej strony a Hostią z drugiej, odejdzie od strawy i odda hołd Jezusowi. Święty zgodził się na to. Po trzech dniach przyprowadzony osioł skierował się najpierw w stronę owsa, lecz gdy Antoni wezwał to zwierzę do oddania czci Bogu prawdziwemu, który ukrywa się pod postacią Chleba, osioł zostawił owies i ugiął nogi przed Panem Jezusem. A właściciel osła, pełen skruchy, zdjął czapkę przed Najświętszym Sakramentem i uwierzył.

 
Eucharystyczna emblematyka tegorocznej szopki skłania do refleksji realizowanej na co dzień w praktyce i konkrecie życia. A więc do: pochylenia głowy i zgięcia kolan intelektualnych dywagacji wobec Boskiego Misterium; wdzięcznej i serdecznej Adoracji Najświętszego Sakramentu i pełnego miłości wpatrywania się w Jego Eucharystyczne Oblicze; bez pośpiechu, lecz ze świętym namaszczeniem. Bowiem „Słowo stało się ciałem, aby uczynić nas uczestnikami Boskiej natury” (2 P 1,4). „Taka jest racja, dla której Słowo stało się człowiekiem, Syn Boży Synem Człowieczym: aby człowiek, jednocząc się ze Słowem i przyjmując w ten sposób synostwo Boże, stał się synem Bożym” (Św. Ireneusz, Adversus haereses III,19,1).